خواص فلفل سیاه در طب سنتی

فلفل سیاه را می توان یکی از پر مصرف ترین ادویه های جهان دانست که از میوه گیاه فلفل سیاه به دست می آید و از خواص دارویی بی نظیری برخوردار است. ماده شیمیایی موجود در دانه های فلفل سیاه پیپرین نام دارد که این ماده به تنهایی باعث ایجاد تندی فلفل سیاه می شود. در ادامه مطلب به هرآنچه که باید درباره فلفل سیاه بدانید، خواهیم پرداخت

فلفل سیاه

فلفل سیاه بومی کرالا، ایالتی در جنوب هند است. از زمان های قدیم، فلفل سیاه یکی از پر معامله‌ترین ادویه های جهان بوده است. فلفل سیاه یک گیاه فصلی نیست و از این رو در تمام طول سال دسترسی به آن وجود دارد. هنگامی که فلفل سیاه خشک می شود از آن به عنوان دانه فلفل یاد می شود و سپس تبدیل به پودر می شود تا در پخت و پز مورد استفاده قرار گرفته و عطر و مزه بهتری به آن ببخشد.

به واسطه ویژگی های ضد باکتریایی، فلفل به عنوان ماده ای برای حفظ و نگهداری مواد غذایی نیز استفاده می شود. فلفل سیاه سرشار از منگنز، آهن، پتاسیم، ویتامین C، ویتامین K، و فیبر غذایی است. همچنین، فلفل سیاه عامل ضد التهابی بسیار خوبی است. در ادامه با فواید سلامت این ماده غذایی بیشتر آشنا می شویم.

مفید برای معده

فلفل سیاه موجب افزایش ترشح اسید هیدروکلریک در معده می شود و از این رو فرآیند گوارش را تسهیل می کند. گوارش درست و مناسب برای جلوگیری از اسهال، یبوست و گاز معده ضروری است. فلفل سیاه به پیشگیری از تشکیل گازهای روده نیز کمک می کند و هنگامی که در رژیم غذایی فردی قرار می گیرد با افزایش تعریق و دفع ادرار به خروج سموم از بدن کمک می کند. عرق کردن به خروج سموم و پاکسازی منافذ پوست از هر گونه جسم خارجی کمک می کند و همچنین می تواند آب اضافی یا انباشتگی که به نام ورم شناخته می شود را از بین ببرد. از نظر دفع ادرار، با مصرف فلفل سیاه شما می توانید اسید اوریک، اوره، آب اضافی و چربی را از بدن خود خارج کنید زیرا ۴ درصد ادرار از چربی تشکیل شده است.

فلفل سیاه با بهبود گوارش غذا به کاهش وزن در فرد کمک می کند و عملکرد کلی بدن را ارتقا داده و از برخی بیماری های دستگاه گوارش و سرطان روده بزرگ پیشگیری می کند. توانایی این ماده غذایی در خروج گاز از بدن به دلیل ضد نفخ بودن آن است که به خروج گاز به شیوه ای سالم و با حرکت رو به پایین به جای فشار آن به سمت بالا و فشار بر قفسه سینه و اندام های حیاتی دیگر کمک می کند. همچنین فلفل سیاه از تشکیل گاز بیشتر در بدن جلوگیری می کند.

کاهش وزن

لایه بیرونی دانه فلفل سیاه به تجزیه سلول های چربی کمک می کند. از این رو، مصرف غذاهای حاوی فلفل روشی خوب برای کمک به کاهش وزن به طور طبیعی است. هنگامی که سلول های چربی به اجزا تشکیل دهنده خود شکسته می شوند به راحتی توسط بدن فرآوری شده و در فرآیندها و واکنش های آنزیمی سالم‌تر به جای ذخیره در بدن و افزودن بر وزن به کار گرفته می شوند.

سلامت پوست

فلفل سیاه به درمان ویتیلیگو یا پیسی، یک بیماری پوستی که موجب می شود برخی نواحی پوست رنگ عادی خود را از دست داده و سفید رنگ شوند، کمک می کند. محتوای پیپرین فلفل سیاه می تواند پوست را برای تولید رنگدانه تحریک کند. درمان موضعی پیپرین در ترکیب با درمان نور فرابنفش بهتر از درمان های شدیدتر و مبتنی بر مواد شیمیایی برای ویتیلیگو است. این روش همچنین احتمال ابتلا به سرطان پوست به واسطه تابش بیش از اندازه نور فرابنفش را کاهش می دهد.

خواص دارچین در طب سنتی

دارچین پوست درختی هندی و بومی جزیره سیلان است، این درخت قبل ها در شهر نوشهر ایران کشت شد اما به عمل نیامد. لازم به ذکر است که دارچین های موجود در بازار، همه از گونه زیلانیکوم که بومی کشور هند است، نبوده و اثربخشی مناسب، تنها در این نوع دارچین است.

نحوه ی جداسازی دارچین از درخت به این ترتیب است که وقتی درخت دارچین، به پنج سالگی می رسد، پوست شاخه ها را زمانی که شیرابه گیاه جریان دارد، شکاف می دهند و چند روز دست نمی زنند تا بر اثر تابش آفتاب، خشک و پیچیده شده، از شاخه جدا شود.

خواص دارچین

* در طب سنتی ایران طبیعت دارچین را گرم و خشک در درجه سوم دانسته اند.

* دارچین نشاط آور، درمان کننده برخی عفونت ها و تریاق (پادزهر) سموم معدنی، حیوانی و نباتی است و موجب تقویت قلب، مغز، کبد و معده می شود.

* دارچین نیروی بینایی را می افزاید؛ همچنین این دوای مفید، نفخ را کاهش می دهد و رطوبت های مغزی که به صورت نزله (ترشحات پشت حلقی) دیده می شود و شکل مزمن شده آن، یعنی سینوزیت، از مشکلات بزرگ بهداشت و سلامت بشر امروز است را درمان می کند.

آثار مفید دارچین در کاهش قند خون و درمان دیابت، کاهش وزن، کمک به گوارش غذا، سرماخوردگی، تقویت سیستم ایمنی بدن، تقویت حافظه، کاهش مشکلات قاعدگی، و درمان اضطراب ثابت شده است

* از دارچین در فراورده های دارویی مؤثر در بیماری های روحی- روانی چون تپش قلب، ترس، وسواس، جنون و همچنین برخی بیماری های ریوی و تنفسی چون سرفه های مرطوب و خلط دار، تنگی نفس و گرفتگی صدا نیز استفاده می شود؛ همچنین دارچین آثار خوبی در تقویت کبد و رفع بیماری های آن، بهبود زخم های عفونی، کاهش رعشه، درمان سکسکه، سنگینی سر و برخی سردردها و دردهای رحمی دارد.

* دارچین ادرارآور و قاعده آور، رفع کننده برخی از بیماری های سوداوی (مثل وسواس و جنون) و برطرف کننده بدبویی دهان است و در برخی بیماران مبتلا به آسم و دارای خلط غلیظ در سینه مفید می باشد.

* دارچین را می توان به عنوان ضددرد، آلرژی زا، بی حس کننده، ضداسهال، ضدتهوع، ضدهیستامین، ضدلوسمی، ضدتب، ضدزخم، ضداسپاسم، ضدویروس، قابض، ضدقارچ و کاندیدا، معرق و کاهنده پرفشاری خون، حشره کش و کاهنده چربی به کار برد.

دارچین در طب نوین

در پژوهش های نوین نیز آثار مفید دارچین در کاهش قند خون و درمان دیابت، کاهش وزن، کمک به گوارش غذا، سرماخوردگی، تقویت سیستم ایمنی بدن، تقویت حافظه، کاهش مشکلات قاعدگی، و درمان اضطراب ثابت شده است. همچنین این گیاه دارویی، اثرات ضدقارچ دارد، در آفت دهان به صورت غرغره استفاده می شود و اثرات ضدتشنجی آن نیز مطالعه شده است.

از دارچین برای درمان ضعف و دوران نقاهت بیماری ها، درد عضلات و اسهال کودکان می توان استفاده کرد.

چای دارچین

کاربرد دارچین در آشپزی ایرانی

در آشپزی ایرانی، در پخت مرغ و گوشت ها از دارچین، پیاز و زردچوبه استفاده می شود و در شله زرد، حلیم، قیمه، شیربرنج و... نیز به عنوان مُصلح، کاربردی هوشمندانه و حکیمانه دارد.

افراط در مصرف دارچین

استفاده از داروهای طبیعی، حتماً نسبت به داروهای شیمیایی و صناعی اولویت دارد اما لزوماً در همه موارد جایگزین آن ها نمی شود و لازم است در امر بهداشت و درمان از هرگونه افراط و تفریط پرهیز گردد.

مصرف خودسرانه همه گیاهان دارویی و داروهای گیاهی نیز مانند داروهای شیمیایی، موجب عوارضی می شود که گاه می تواند بسیار زیان بار و جدی باشد، تدابیر طب ایرانی و مصرف داروهای طبیعی حتماً باید زیر نظر پزشکی متخصص دانشگاهی این رشته باشد تا به لطف و اراده خداوند که طبیب اول و آخر و شافی یگانه و مطلق است، موجب شِفا و تندرستی شود.

* تاکنون هیچ عارضه جانبی خطرناکی در مقادیر درمانی، شناسایی نشده است اما دارو به دلیل داشتن سینام آلدئید دارای پتانسیل متوسطی برای ایجاد حساسیت است.

* مصرف مقادیر زیاد دارچین می تواند باعث تپش قلب، بی خوابی و افسردگی و بروز عوارض، به خصوص در افراد دارای مزاج پایه گرم و خشک شود.

دارچین نیروی بینایی را می افزاید؛ همچنین این دوای مفید، نفخ را کاهش می دهد و رطوبت های مغزی که به صورت نزله (ترشحات پشت حلقی) دیده می شود و شکل مزمن شده آن، یعنی سینوزیت، از مشکلات بزرگ بهداشت و سلامت بشر امروز است را درمان می کندملاحظات:

ترکیبات دارچین، به شرط نگهداری مناسب، تا پانزده سال باقی می ماند.

دارچین پودر شده در ظرف پلاستیکی نگهداری نشود.

هرچه پوست دارچین کهنه تر باشد اسانس کمتری خواهد داشت.

میزان مصرف:

به عنوان چایی می توان 0.5 تا 1 گرم از پوست خشک شده را در یک لیوان ریخت و روی آن آب جوش ریخته و روی آن را پوشاند و بعد از 10 دقیقه میل کرد. این دمنوش را 2 تا 3 بار می توان مصرف کرد.

موارد عدم مصرف:

مصرف دارچین در زمان بارداری ممنوع است و بهتر است از مصرف آن در مقادیر بیش از آنچه که در غذا مصرف می شود، خودداری شود.

دارچین در افراد مبتلا به زخم های گوارشی و تب های با منشأ ناشناخته ممنوع است و بهتر است زمان شیردهی استفاده نشود.

مصرف خوراکی اسانس دارچین باعث تشدید ضربان قلب، تحریک تنفسی، بالا رفتن حرارت بدن، ترشح بزاق، تعریق و اشک ریزش می شود و تماس آن با غشاء موکوسی گاهی واکنش های حساسیتی به وجود می آورد. پس بهتر است فقط از طریق موضعی و بااحتیاط مصرف شود.

منبع: تبیان

خواص زردچوبه در طب سنتی

زردچویه یکی از ادویه‌های مفید است که در غذاهای ایرانی بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد. زردچوبه عطر خوبی دارد و به هضم غذا کمک می‌کند. این مقاله را حتما بخوانید.

در غذاهای ایرانی استفاده زیادی دارد. زردچوبه دارای مزاج گرم و خشک است و درجه آن دو الی سه است.

زردچوبه زداینده است یعنی آلودگی‌ها را می‌زداید. یا اصطلاحا می‌گویند جالی است و در مسائل آرایشی بهداشتی هم قابل استفاده است.

برای رفع لکه‌های تیره پوستی استفاده می شود البته باید با تجویز پزشک صورت گیرد.

در قدیم برای خشک کردن زخم‌ها استفاده می‌شده است و امروزه هم استفاده می‌شود.

برای بند آوردن خونریزی در جایی که زالو گذاشته شده است بسیار مفید است. برای برخی از اسهال‌های خونی نیز موجب بند آمدن خون می‌شود.

برای باز کردن انسدادهای کبد مفید است و بنابراین برای درمان بعضی زردی‌ها و استسقا بسیار مفید است. استسقا یعنی طلب کردن زیاد آب.

در برخی از بیماری‌‌های کبد شخص زیاد تشنه می‌شود و اگر کبد وضعیتش اصلاح شود این حالت هم اصلاح می‌شود.

تقویت معده و بادشکن بودن نیز از دیگر خواص این ماده است.

یکی از دلایلی که در برخی غذاها استفاده می شود این است که هم بوی خوبی دارد و هم برای هضم خوب است و هم بادها را رفع می‌کند.

برای رفع دمل‌ها (موضعی) مفید بوده و قاعدگی را نیز تنظیم می‌کند. می‌تواند برای قلب اندکی مضر باشد که مصلح آن آبلیمو یا آب نارنج است.

به دلیل اینکه حرارت قلب زیاد است برخی افراد ممکن است به خوردن زردچوبه حساس باشند و تپش قلب ایجاد شده و فشارخون بالا رود.

زردچوبه گردش خون در داخل بدن و داخل عروق را بهبود می‌بخشد. از تشکیل لخته‌هایی که در داخل بدن ایجاد می‌شوند جلوگیری می‌کند.

کسانی که سوداوی هستند یعنی خون آنها غلیظ است می‌توانند از این ماده استفاده کنند.

کسانی که از داروهای ضدانعقاد خون استفاده می‌کنند بهتر است در مصرف زردچوبه اعتدال را رعایت کنند چرا که ممکن است در آنها خونریزی ایجاد شود.

بهبود گردش خون می تواند باعث خونرسانی بهتر بافت‌‌های حساس مثل شبکیه شده و تیزبینی و بهبود بینایی به ارمغان آورد.

به خانم‌‌های باردار آسپیرین تجویز می‌کنند تا گردش و چرخش خون در بدن بهتر شود. می‌توانیم مشابه اثر آسپیرین را از زردچوبه هم بگیریم.

یعنی کسی که می‌خواهد برای بارداری آمادگی پیدا کنند می‌توانند زردچوبه بخورند. برای بیماران روماتیسمی نیز مفید است.

می‌توانند با ترکیب زردچوبه و آب، خمیری ایجاد کنند و دور مفصل قرار دهند و یک مدت بماند و بهتر است این کار را شب یا صبح زود انجام دهند که سرما زیاد است.

صبح‌‌ها بدن این افراد خشک‌تر است. به عنوان مسکن درد دندان هم قابل استفاده است.

منبع: زندگی آنلاین

تحقیق درباره فلفل قرمز

فلفل قرمز

سرگذشت و نام فلفل قرمز مثل خيلي چيزهاي ديگر و از جمله سرنوشت بوميان سرخ پوست قاره آمريکا با سفرهاي اکتشافي کريستوف کلمب پيوند خورده است. کلمب ندانسته آمريکا را کشف کرده بود اما براساس پيش فرض هايش اين خشکي جديد بايد همان هندوستان مي بود. از اين رو او با سماجت بسيار آمريکا را هند پنداشت و ساکنان سرخ پوست آن را ايندين «هندي» خواند. او در آنجا با گياهي مواجه شد که ميوه هاي قرمزرنگش طعم تندي چون فلفل سياه داشت. او در راستاي هند پنداشتن آمريکا اين گياه را نيز فلفل قرمز ناميد. اين نامگذاري در حالي صورت گرفته است که دو گياه فلفل قرمز Capsicum annuum و فلفل سياه Piper nigrum، به کلي از هم مجزايند و به لحاظ گياه شناسي حتي در دو خانواده کاملاً متفاوت قرار مي گيرند.

فلفل سياه گياهي است از خانواده پيپراسه (Piperaceae) حال آنکه فلفل قرمز يا همان فلفل دلمه اي به خانواده سولاناسه (Solanaceae) يا تيره سيب زميني، تعلق دارد. فلفل قرمز به همراه سيب زميني، توتون، تنباکو، گوجه فرنگي و تعداد بيشتري از ديگر گياهان در يک تيره قرار مي گيرد.

اعضاي تيره سيب زميني از نظر کاربردهاي دارويي و غذايي بسيار مهم اند. جنس فلفل قرمز يا کاپسيکورم به طور تقريبي داراي ۲۲ گونه وحشي و۵ گونه اهلي است که عبارتند از C.annuum، C.baccatum، C.chinense، C.frutescens و C.pubescens تمامي انواع فلفل قرمز بومي نيمکره غربي اند. فلفل هاي قرمز گياهاني علفي يک ساله يا پايا و گاهي به صورت بوته هاي درختچه اي با برگ هاي متناوب، کامل و بدون کرک هستند. گل ها سفيد، کوچک، محوري و منفردند و يا اجتماعي ۲ تا ۳تايي را تشکيل مي دهند. گل ها نر ماده، پنج بر و ۴ چرخه اي، داراي ۲ مادگي و۲برچه اند و فرمول کلي گل در آنها به صورت ۵ کاسبرگ، ۵ گلبرگ، ۵ پرچم با ۲برچه است که برچه ها به طور مورب و در جهت خلفي و قدامي گل قرار مي گيرند. ميوه تخم مرغي شکل و آبدار اين گياهان برون بر نازک دارد و از داخل شامل خانه هاي تقريباً ناقص در بخش فوقاني است. کاسه گل کوچک، پايا و پنج قسمتي است و در ميوه بدون تغيير باقي مي ماند. جام چرخي داراي ۵ لبه است و پرچم ها که در لوله جام قرار دارند و از آن خارج نمي شوند. ميوه سته قرمزرنگ و به اندازه هاي مختلف است. از زمره اختصاصات تشريحي فلفل ها وجود بافت آبکشي ابتدايي، سلول هاي ترشح کننده و سلول هاي محتوي بلورهاي اکسالات کلسيم است. انواع گونه هاي فلفل هاي قرمز در نواحي گرمسيري فراوانند و به تدريج به طرف مناطق معتدل و سرد از وفور آنها کاسته مي شود.

فلفل هاي قرمز از هنگامي که در نيمکره غربي شکل گرفت، شناخته شده اند. اين گياهان از ۶۵۰۰ سال پيش از ميلاد مسيح بخشي از رژيم غذايي انسان را تشکيل مي دادند. عده اي معتقدند که بوميان آمريکايي بين ۲۵۰۰ و ۳۴۰۰ سال پيش از ميلاد گياه فلفل را پرورش مي دادند. از اين رو اين گياه از زمره قديمي ترين محصولات زراعي آمريکا به شمار مي آيد. با اين حال کشورهاي بومي فلفل قرمز را نمي توان با صراحت معين ساخت. با آنکه براي تمامي گونه هاي جنس کاپسيکوم منشا آمريکاي جنوبي متصور است اما به احتمال زياد اين گياهان در مناطق مرزي جنوب برزيل و بوليوي پديدار شده اند و از آن پس، انتشار انواع گونه هاي آن به طرف شمال توسط پرندگان گسترش يافته است. سه گونه C.annuum، C.frutescens و C.chinense از يک نياي واحد تکوين يافته اند که به احتمال زياد بومي نواحي شمالي حوضه آمازون بوده است. گسترش بيشتر دو گونه نخست در آمريکاي مرکزي، جايي که نهايتاً اين دو گونه اهلي شدند، به ترتيب در مکزيک و پاناما روي داد. در حالي که گونه سوم به طرف غرب حرکت کرد و نخستين بار در پرو کشت شد. اما امروزه اين گياه چندان در آمريکاي جنوبي کشت نمي شود. و اما دو گونه C.baccatum و C.pubescens ابتدا در جنوب غربي آمريکا، C.baccatum به ترتيب در زمين هاي پست پرو و ارتفاعات بلند آند در پرو، بوليوي و اکوادور کشت شدند.

پس از آنکه اسپانيايي ها و پرتغالي ها فلفل قرمز را شناختند آن را به سرعت به سرتاسر جهان اشاعه دادند. فلفل قرمز به عنوان چاشني مورد استقبال انواع آشپزي هاي بومي قرار گرفت و از اروپا روانه هند، چين و ژاپن شد. در وهله نخست با آن به عنوان يک ادويه تجملاتي برخورد شد اما اين قضيه ديري نپاييد و به سرعت از سيطره ثروتمندان خارج و در اختيار عموم مردم قرار گرفت.

● ريشه شناسي لغت

نام اين گياه در بسياري از زبان هاي اروپايي از نام فلفل، Pepper مشتق مي شود. به عنوان مثال در انگليسي به خاطر شکل ميوه هايش به آن فلفل زنگوله اي، bell Pepper، يا به خاطر طعم اش به آن فلفل شيرين، Sweet Pepper، مي گويند. در ساير زبان هاي اروپايي نام آن از واژه پاپريکاي صربيايي (Paprika) يا پاپريکاي مجاري مشتق مي شود. نام علمي فلفل قرمز، Capsicum، نيز يک واژه لاتين است که از کلمه يوناني Kapsa به معني جعبه مشتق شده است و به شکل ميوه هاي آن بازمي گردد. نام گونه annuum نيز از واژه annual به معني سالانه ناشي مي شود. اين نامگذاري بيش از همه از روي تاسف صورت گرفته است. زيرا در صورت عدم يخبندان هاي زمستاني اين گياه چندين فصل باقي مي ماند. چنان که در زيستگاه طبيعي اش در نواحي گرمسيري آمريکا چنين است.

گياه فلفل قرمز تقريباً به هر آب و هوايي مقاوم است و گونه هاي ميوه دار آن در سرتاسر جهان توليد مي شود. آب و هواي گرم براي توليد بوي خوش و تند ضروري است. از اين رو فلفل قرمزي که در مجارستان توليد مي شود در اروپا از شهرت زيادي برخوردار است. در ايالات متحده، کاليفرنيا و تگزاس از نواحي اصلي توليد فلفل اند. انواع فلفل شيرين در آشپزي هاي مختلف به طور خام يا پخته شده و يا عمدتاً به عنوان ادويه مورد استفاده قرار مي گيرد. اشکال وحشي گونه کاپسيکوم آنوئوم بومي فلوريدا و باهاماس تا آريزونا است. بذرهاي اين گياه در حفاري هاي باستان شناسي مربوط به ۵۰۰۰ سال پيش از ميلاد مسيح در غارهاي مکزيک پيدا شده است. شواهد حاکي از آنند که اين گياه تا ۳۵۰۰ سال پيش از ميلاد در اين نواحي زير کشت بود. ساير گونه هاي فلفل قرمز نيز احتمالاً پرورش داده مي شدند اما تقريباً بيشتر واريته هاي معروف تنها از اين گونه به وجود آمده اند. واريته هاي مختلف با انواع طعم هاي تند و شيرين و در انواع رنگ هاي سبز، زرد و قرمز توليد مي شوند.

● شرايط رشد

دماي مناطقي که انواع فلفل قرمز در آنها مي رويد بين۶ تا ۲۹ درجه سانتي گراد، ميزان بارندگي بين ۰.۳ تا ۴.۶متر و PH خاک معادل ۴.۳تا۸.۳گزارش شده است. انواع گونه هاي فلفل قرمز نسبت به سرما حساسند و عموماً در خاک هاي شني، گل ولاي مزروعي و خاک هاي به خوبي زهکشي شده بهتر رشد مي کنند. کشت آنها معمولاً از طريق بذر و يا پيوند زدن صورت مي گيرد. گل دهي عموماً سه ماه پس از کشت گياه واقع مي شود. هواي گرم و خشک براي رسيده شدن ميوه ها بسيار مطلوب است. معمولاً ميوه ها با دقت و با دست چيده و سپس در معرض نور خورشيد قرار گرفته و خشک مي شوند.

● مصارف پزشکي

در طب گياهي از فلفل قرمز به عنوان داروي ضدنفخ، محرک هاضمه، داروي مخصوص دهان، قرمزکننده بدن و محرک جنسي و نيز به عنوان داروي انقباضي استفاده مي شود. به علاوه از فلفل قرمز به عنوان نوعي درمان عمومي براي عوارضي مانند خيز، قولنج، اسهال، نفس تنگي، ورم مفاصل، التهاب هاي عضلاني و دندان درد نيز استفاده مي شود. طبق برخي از گزارش ها C.frutescens داراي خاصيت ضدکم خوني است. تماس مداوم پوست با اين گياهان احتمالاً منجر به آماس ها و تاول هاي پوستي مي شود. از سوي ديگر مصرف بيش از حد آن نيز آسيب هاي کليوي و رودي ـ معدي را به دنبال خواهد داشت. انواع فلفل هاي پاپريکا و کاين در شرايط آزمايشگاهي براي سلول هاي پستاني سم سلولي به شمار مي آيد. مصرف بيش از اندازه فلفل قرمز منجر به بروز زخم هاي اثني عشري مي شود. مقادير بالايي از فلفل قرمز تند و سابيده در حيوانات آزمايشگاهي منجر به زخم هاي معدي و سيروز کبدي مي شود. فلفل قرمز اشتها را برمي انگيزد و به جاري شدن بزاق و ترشحات معدي منتهي مي شود.

● مصارف خوراکي

معمولاً از ميوه هاي سته گياه فلفل قرمز به عنوان بخش خوراکي آن بهره برداري مي کنند. خارج ساختن دانه ها و رگبرگ هاي درون ميوه آن را به يک محصول نه چندان تند و با رنگ بسيار روشن تبديل مي سازد. از ميوه فلفل قرمز عمدتاً براي تهيه انواع سس با طعم تند و يا ملايم بهره برداري مي شود. عامل اصلي تندي ميوه فلفل قرمز وجود ماده کاپسي سين ذکر شده است. اين ماده در واريته هايي با طعم ملايم به ميزان ۰.۰۰۱ تا ۰.۰۰۵ درصد و در واريته هايي با طعم تند با غلظت ۰.۰۱درصد وجود دارد.

مزه خاص فلفل قرمز عمدتاً در نتيجه وجود روغن هاي ضروري با زنجيره هاي بلند هيدروکربن هاي آليفاتيک، اسيدهاي چرب و ساير استرها مانند آلکيل متوکسي پيرازين ها به وجود مي آيد. ميوه هاي رسيده فلفل معمولاً حاوي مقادير بيش از ۶درصد قند هستند. علاوه بر اين واريته پاپريکا داراي مقادير قابل توجهي ويتامين C است. اين ويتامين نخستين بار توسط آلبرت گيورگي، شيميدان مجاري، از نيام هاي رسيده پاپريکا استخراج شد که اين کار وي بعدها جايزه نوبل شيمي را برايش به ارمغان آورد.

رنگ فلفل ها عمدتاً از کارتنوئيدهاي قرمزرنگ کاپسانترين، کاپسوربين و مقادير بيشتري از کوکوبيتن زردرنگ ناشي مي شود. مقدار کل اين کارتنوئيدها در فلفل هاي خشک شده چيزي در حدود ۰.۱ تا ۰.۵ درصد است. ميوه واريته هايي که فاقد رنگدانه هاي قرمزرنگ اند معمولاً در هنگام رسيده شدن زرد يا نارنجي به نظر مي رسند. شماري از واريته ها حاوي رنگدانه هايي از نوع آنتوسيانين اند و از اين رو نيام هايشان ارغواني تيره، بادمجاني، يا تقريباً سياه به نظر مي آيند. اما آنتوسيانين ها در مراحل نهايي رشد ميوه تجزيه شده از ويژگي غيرعادي ميوه ها کاسته شده و به نارنجي يا قرمز معمولي تغيير پيدا مي کند.

در بيشتر کشورهاي اروپايي و آمريکايي ميوه هايي را پيش از مصرف خشک مي کنند. در اين صورت ميوه ها را يا همان طور درسته آسياب مي کنند و يا پس از خارج ساختن دانه ها، بخش هايي از نهنج و ساقه به منظور کاستن از تندي طعم آن و نيز افزودن به رنگ محصول نهايي، آن را مي سابند. ميزان تندي انواع گونه هاي فلفل قرمز بسته به غلظت کاپسي سينوئيدها که عمدتاً از کاپسين تشکيل مي شود، متغير است و انواع آن از لحاظ تجاري بسته به غلظت کاپسي سينوئيدها دسته بندي مي شود. از زمره محصولاتي که با استفاده از فلفل قرمز تهيه مي شود مي توان به چاشني هاي پاپريکا و چيلي اشاره کرد. پاپريکا نوعي چاشني پودري و با طعم ملايم است که از فلفل قرمز شيرين تهيه مي شود. رنگ اين چاشني عمدتاً از نارنجي تيره تا قرمزدرخشان متغير است. چيلي نيز نوعي ادويه است که از مخلوط ساختن پودر ميوه چند واريته مختلف کاپسيکوم تهيه مي شود. پاپريکا از گياهاني با غلظت ۱۰ تا ۳۰ کاپسينوئيد در ميليون و چيلي از گياهاني با ۳۰ تا ۶۰۰ کاپسينوئيد در ميليون و فلفل هاي قرمز از گياهاني با ۶۰۰ تا ۱۳۰۰ کاپسينوئيد در ميليون تهيه مي شوند. ترکيبات شيميايي انواع گونه هاي جنس کاپسيکوم عبارتند از روغن هاي فرار و تثبيت شده، مواد تند و کارتنوئيدها بيش از همه کاپسيانين و رنگدانه ها. در مجموع گونه C.Frutescens از گونه C.annuum بسيار تندتر است. انواع فلفل ها به شکل تازه يا خشک شده، درسته يا سابيده و به تنهايي يا در ترکيب با ساير مواد معطر مورد استفاده قرار مي گيرند. گونه کاپسيکوم آنوئوم در تهيه انواع پاپريکا، پيمنتو و ساير فرآورده هاي فلفل قرمز به کار برده مي شود. در حالي که گونه کاپسيکوم فروتسنس در تهيه تاباسکو، سس تاباسکو و ساير فرآورده هاي فلفل قرمز چيلي به کار گرفته مي شود و به علاوه انواع ميوه هاي فلفل به طور گسترده به عنوان مواد رنگي مورد بهره برداري قرار مي گيرند. بنابه گزارش ها موادي که از انواع گونه هاي فلفل قرمز استخراج مي شوند داراي خواص آنتي اکسيداني هستند. چاشني پاپريکا عمدتاً از گونه C.annuum مشتق مي شود و به عنوان چاشني مخلفات معطر، انواع ترشي ها، گوشت قرمز، سس باربيکو، سس گوجه فرنگي، پنير، انواع سس سالاد و سوسيس و کالباس مورد استفاده قرار مي گيرد. پاپريکاي اسپانيايي «پي منتو» ناميده مي شود و معمولاً از آن به عنوان رنگ خوراکي استفاده مي کنند.

در بسياري از انواع خوراکي ها مانند پودر کاري و سس تاباسکو از پودر چيلي استفاده مي شود. پودر چيلي از زمره چاشني هايي است که در آن چيلي هاي سابيده شده به کار مي رود. چاشني فلفل قرمز يا فلفل تند از دو گونه C.Frutescens,C.annuum تهيه مي شوند و از زمره فلفل هاي بسيار تندي هستند که به وفور در غذاهاي ايتاليايي و مکزيکي مورد استفاده قرار مي گيرند. فلفل کاين نيز از فرآورده هاي سابيده شده گونه هايي با ميوه هاي کوچک تر و در عين حال بسيار تندتر است.

نوعي ادويه مخلوط به نام «بهارات» که چاشني تندي است در کشورهاي اطراف خليج فارس متداول است. اين ادويه نيز حاوي دو چاشني معطر و تند فلفل سياه و چيلي ها و پاپريکا است. از بهارات عمدتاً در غذاهايي با گوشت گوسفند استفاده مي شود. معمولاً براي افزايش عطر و بويش آن را در روغن يا کره صاف شده اندکي تف مي دهند. در اروپا، کشورهاي حوضه بالکان و به ويژه مجارستان به خاطر مصرف بسيار پاپريکا معروفند. برخي از واريته هاي اسپانيايي نيز بسيار مشهورند. در کشورهاي اروپايي چيلي هاي تند (دارفلفل) چندان طرفدار ندارد و در عوض انواع ملايم پاپريکا چاشني بسيار با ارزش و پرطرفداري است. از پاپريکا در مخلوط هاي تجاري ادويه ها به طور گسترده اي استفاده مي شود. هنوز به درستي معلوم نيست که پاپريکا چگونه سر از مجارستان در آورده است. اما ترديدي نيست که ميوه هاي آن در قرن ۱۶توسط ترک ها به آنجا آورده شد و به سرعت در سرزمين جديد بومي شد و به عنوان يک چاشني مهم در فهرست ادويه هاي مجاري تثبيت شد.

در حال حاضر شماري از بهترين واريته هاي پاپريکايي که در اروپا يافت مي شوند متعلق به مجارستان است و از زمره آن ها مي توان به پاپريکاي گيلاسي که تندي ميانه اي دارد اشاره کرد. اين ادويه بسيار مورد پسند اروپاييان است و يکي از معدود واريته هاي پاپريکاي غيرآمريکايي است که مي تواند با انواع آمريکايي و به ويژه مکزيکي رقابت کند. پاپريکاي گيلاسي را مي توان به صورت خشک و کوبيده شده، پودري با مزه تند و بسيار خوشايند، استفاده کرد. در مجارستان آن را به طور تازه هم مورد استفاده قرار مي دهند. در ادويه هاي مجاري، درجات مختلفي از پاپريکا با تندي هاي متفاوت مورد استفاده قرار مي گيرد که از جمله آن ها مي توان به چهار مورد زير اشاره کرد: پاپريکاي مخصوص، عالي، شيرين و پاپريکاي رزي. تمامي اين چاشني ها از يک واريته تهيه مي شوند و نه از واريته هاي مختلف. تفاوت آن ها تنها در ميزان رسيده بودن ميوه هايي است که ادويه را از آن ها تهيه مي کنند. نکته اصلي در تفاوت ميزان تندي، رنگ و عطر و بوي آن بسته به اين است که چه نسبتي از مزوکارپ (پوسته ميوه)، نهنج و دانه ها در تهيه ادويه به کار رفته باشد.

براي مثال پاپريکاي مخصوص تنها از مزوکارپ ميوه رسيده و بي نقص به دست مي آيد و داراي طعمي عالي، ملايم، نه چندان تند و رنگ قرمز روشن است.

انواع پاپريکاي غيرتند به عنوان سبزي نيز پرورش داده مي شود که به آن فلفل زنگوله اي نيز مي گويند. اين محصول از ابداعات اروپاي شرقي است و به احتمال زياد در اواخر قرن نوزدهم در بلغارستان پا گرفته و سپس به سرتاسر جهان اشاعه يافت. با آنکه واريته هاي چيلي و پاپريکا منشا آمريکاي مرکزي ندارند اما هنر کاشت آنها در مکزيک به اوج خود رسيده است.

واريته هاي گونه C.annuum به طور گسترده اي در مکزيک کاشته مي شوند. اين گونه در ميان ساير گونه هاي جنس فلفل قرمز بي همتاست و داراي انواع واريته هاي ملايم و تند است.

چيلي ها و پاپريکاهاي مکزيکي بسيار مشهورند و با نام هاي بومي از يکديگر باز شناخته مي شوند. کوچک ترين آنها داراي ميوه هايي به طول۱ تا ۲ سانتي متر و بزرگ ترين شان داراي ميوه هايي به طول ۱۵ سانتي متر هستند. ميوه هاي رسيده چيلي ها را نمي توان به آساني انبار کرد از اين رو سرخ پوستان مکزيکي فرآورده دود داده اي از آن تهيه مي کنند که در نواحي جنوب غربي ايالات متحده، تگزاس، نيومکزيکو و آريزونا، طرفداران بسياري دارد. فلفل قرمز علاوه بر تمامي جنبه هاي خوراکي داراي جنبه زينتي نيز هست و انواع خوراکي واريته هايي با ميوه هاي زينتي نيز از آن گرفته مي شود. يکي از آنها «فاسيکولاتوم» يا فلفل دسته گل با قد کوتاه و برگ هاي ظريف است و ميوه هاي کوچک رو به بالا و به رنگ قرمز دارد. نوع ديگر موسوم به «کنواد» مقاوم تر از نوع نخست بوده و برگ هاي درشت و ميوه هاي مخروطي شکل دارد. اين گياهان براي به ثمر رساندن ميوه هاي خود نياز به حرارت دارند و ميوه هاي آنها هفته ها باقي مي ماند. براي استفاده از اين گياهان در تزئين آپارتمان ها بايد آنها را در کنار پنجره و جاي کاملاً آفتابگير قرار داد.